dilluns, 28 de novembre del 2011

Pasa que cuando rajas del pueblo te daría en la boca con la primera cosa que tuviera a mano. Cuando dices no sé qué de haber podido huír de allí, de haber sido tan valiente de haberte venido a vivir a la ciudad, de haber salido de allá y de haberte montado la vida tan bien montada que llevas en aquí, te daría, te daría hasta que callaras, hasta que quisieras volverte allá para quedarte y no volver.

Y te daría bien fuerte porque yo a veces también estoy a punto de hacerlo, esto de rajar del pueblo, pero sé callarme a tiempo porque si vinimos aquí, tanto tú como yo, fue porque sabíamos que aquí era más fácil todo para gente como nosotros, que allí sí que tendríamos que haber empezado por ser otros, por ser más íntegros, por no andar mareando la perdiz, que es lo que nos va a nosotros. Ahora esto, ahora esto otro: allí eso no sirve, allí lo que es es y lo que no no vale, y nosotros no valemos allá.

Es que te daría pero a base de bien.

Ser nosotros habiéndonos quedado allá: eso habría sido lo valiente.

9 comentaris:

  1. Com si tingués més mèrit ser valent que ser feliç

    ResponElimina
  2. Com si fòssim feliços, volia dir.

    Felicitats.

    ResponElimina
  3. No parlava de marxar o no, de totes maneres. Parlava de rajar d'allò, del menyspreu.

    ResponElimina
  4. Tinc molt interioritzada la idea de que el menyspreu forma part consubstancial de la felicitat, perquè el menyspreu de A és imprescindible per a valorar correctament B. Si no estàs disposat a condemnar no estàs preparat per a salvar. M'ho va ensenyar un déu petit, que ara està a l'atur i es guanya un souet anant per les cases, a fer feines.

    ResponElimina
  5. Ja saps que a mi em falta molt per aprendre en tot això de menysprear i de no ser feliç. Ho porto fatal.

    ResponElimina
  6. Massa bo no existeix. Un petó per a tu també.

    ResponElimina
  7. i si existís seria una mena de discapacitat.

    ResponElimina

Come swim w/me